Zapraszamy na nasz profil!
Wrześniowe zabawy na placu zabaw
Wszystkie dzieci bardzo chętnie korzystają z uroków zabawy na świeżym powietrzu. Tutaj bawią się w grupkach mniejszych lub większych. Uczestniczą w zabawach ruchowych, sprawnościowych. Budują babki z piasku oraz wesoło bawią się na zamku, huśtawkach, zjeżdżalni czy w domkach.
Zabawy na śniegu
Zima mroźna i biała do zabaw na śniegu zapraszała.
W końcu zawitała zima więc na terenie ogrodu przedszkolnego przedszkolaki mogły zjeżdzać z górki na jabłuszkach, a ze śniegu ulepiły bałwanki. Wspólnym zabawom i harcom na białym puchu towarzyszyła myśl:
„Korzystamy z uciech zimy i na śniegu bezpiecznie się bawimy”.
Integracyjne zabawy starszaków z maluszkami
Zabawy integracyjne z maluszkami
W październiku dzieci 5 i 6 letnie zaprosiły maluszków do wspólnych zabaw. Celem spotkania było ośmielenie i zintegrowanie najmłodszych przedszkolaków z kolegami i koleżankami ze starszych grup wiekowych. Podczas spotkania nie zabrakło znanych zabaw w kole ze śpiewem, zabaw integracyjnych i wzmacniających poczucie własnej wartości. Szczególnie atrakcyjne dla 3 latków było przejście pod „żywym tunelem”, masażyki na plecach i miłe szepty na uszko.
U nas w przedszkolu maluszki dobrze się czują, bo wspólnie ze starszymi kolegami bawią się i radują.
Przedstawienie „Bezpieczne zabawy w przedszkolu”
24 września 2014r. aktorzy Teatru Vaśka z Torunia zaprezentowali nam przedstawienie „Bezpieczne zabawy w przedszkolu”. Bohaterem opowieści był mały przedszkolak- Jasiek. Po kilku perypetiach chłopiec dowiedział się, ze nie można być dobrym we wszystkim. Jasiek uzmysłowił sobie także, że dobrze jest móc bawić się z kolegami w przedszkolu. Najważniejszym przesłaniem spektaklu było jednak to, aby zawsze dbać o swoje bezpieczeństwo podczas zabaw oraz słuchać rad i poleceń dorosłych
Zabawy z piłką 3 – latków
Rozpoczęły się już w naszym przedszkolu wszystkie zajęcia dodatkowe, w tym również sportowe. Na zabawach z piłką, które prowadzi p.Krzysztof, dzieci mogły się przekonać ile frajdy sprawia fruwający balonik.
Zabawy adaptacyjne dzieci
W dniach 25-29 sierpnia 2014 dzieci nowoprzyjęte do przedszkola wraz z rodzicami mieli okazję uczestniczyć w zabawach w swojej sali, na basenie, grach na sali gimnastycznej oraz zabawach ruchowych na terenie placu zabaw.
Gry i zabawy przeciwko agresji
Dzieciom i młodzieży zarzuca się obecnie wzrastającą agresywność. Z trudnością przychodzi im nawiązanie i utrzymanie pozytywnych kontaktów z innymi, wykazywanie zrozumienia, konstruktywne radzenie sobie z problemami i konfliktami.
Agresywne zachowanie dzieci odnotowywane było jednak już wcześniej, można nawet powiedzieć, że złość i agresja była i będzie zawsze występować, ale musi być wyrażana bez wzajemnego urażania się i wyrządzania sobie krzywdy. Do tego potrzebne są jednak pewne umiejętności, które można i trzeba ćwiczyć. Ćwiczenie umiejętności konstruktywnego, zgodnego, ustępliwego zachowania, które ma na celu przezwyciężanie konfliktów, złości i agresji jest bardzo ważne i niezwykle potrzebne.
Konstruktywnego przezwyciężania złości i agresji można nauczyć poprzez różne ćwiczenia, gry i zabawy, dotyczy to w szczególności takich zabaw i ćwiczeń, w których nie ma zwycięstwa i przegranej, a więc zabaw społecznych. Zabawy oraz ćwiczenia mogą umożliwić lub ułatwić zdobycie różnorodnych doświadczeń a ponadto pozwolić doświadczyć konsekwencji swojego postępowania. W trakcie zabawy – głównie ruchowej – dzieci mogą działać aktywnie, zabawy ruchowe są szczególnie ważne równie i dlatego, iż realizują psychomotoryczne potrzeby dzieci i młodzieży.
Nie są one jednak złotym środkiem na wszystko, problem agresji jest bardzo złożony i często wymaga innych działań pedagogicznych.
Gry i zabawy przeciwko agresji można podzielić na kilka grup, na przykład biorąc pod uwagę cele, jakie chcemy osiągnąć, a są nimi:
Dostrzeganie agresywnych uczuć i ich wyrażanie
Zabawa 1 Mowa ciała
Dzieci siedzą w kole lub przy stoliku, każde dziecko otrzymuje karteczkę, na której zapisany został jakiś stan emocjonalny – wystraszony, obrażony, wściekły, wesoły, smutny – który musi pokazać. Kartki z poszczególnymi uczuciami mogą zostać rozdane w kilku jednakowych egzemplarzach, w zabawie powinna uczestniczyć cała grupa. Po każdej demonstracji dzieci próbują odgadnąć, jakie uczucie miało zostać wyrażone?
Zakończenie – dyskusja na temat: po czym można rozpoznać różne stany emocjonalne? Jakie uczucia są łatwiejsze do pokazania? Jakie uczucia są wyrażane w podobny sposób, jak ich nie pomylić?
Zabawa 2 Malowanie uczuć
Dzieci malują uczucia: wściekłość, zdenerwowanie, strach, bezradność, przerażenie, itp. Następnie, kto chce opowiada, objaśnia swój obrazek w pierwszej osobie liczby pojedynczej.
Zakończenie – rozmowa, w jaki sposób ten obrazek można zmienić na pozytywny?
Trzeba spróbować ze „strachu” zrobić „pewność siebie” poprzez np. dodanie innych kolorów, zmianę kształtów, itp.
Rozpoznawanie przyczyn złości i agresji
Zabawa 3 Co ci zrobili?
Jedno dziecko zostaje wybrane do roli „sprawcy”, wszyscy pozostali uczestnicy chodzą po sali. „Sprawca” szuka sobie jakiejś „ofiary”, której nagle szepce do ucha obraźliwe słowo albo dotyka, lekko popycha, potrąca tak, aby nikt inny tego nie zauważył. Niedozwolone są sposoby sprawiające ból.
„Ofiara” zatrzymuje się w miejscu i zaczyna się skarżyć. Pozostali próbują odgadnąć, co się jej stało? Kiedy się to uda, „ofiara” wybiera inne dziecko i wszyscy kontynuują zabawę.
Inna wersja – dziecko, które jako pierwsze podało prawidłowe rozwiązanie, zostaje nowym „sprawcą” i wybiera sobie kolejną „ofiarę”.
Zabawa będzie łatwiejsza, gdy przed rozpoczęciem porozmawiamy sobie na temat ewentualnych możliwości „sprawcy”.
Zabawa 4 Tytuł złości
Uczestnicy dobierają się parami. Każde dziecko przywołuje w myślach jakąś sytuację, w której było bardzo złe, zastanawia się nad pasującym tytułem do tego wydarzenia i zapisuje go na kartce. Następnie dzieci zamieniają się swoimi kartkami, każde dziecko zastanawia się teraz, jaka sytuacja może kryć się pod zanotowanym tytułem i opisuje ją w kilku słowach, np.:
– dziecko 1: „Autobus”
– dziecko 2: Jakub był zły, ponieważ spóźnił się na autobus. Z tego powodu dotarł za późno na trening piłki nożnej i nie został wybrany do drużyny, która będzie grała w kolejnym meczu na turnieju.
Zakończenie – omówienie wyników ćwiczenia, dyskusja na temat najczęściej występujących przyczyn złości i agresji.
Zabawa 5 Złości mnie…
Każde dziecko wypisuje na kartce papieru litery swojego imienia jedna pod drugą i szuka do każdej z nich dowolnego wyrazu – nazwy wydarzenia, które może szczególnie go złościć, irytować, np.
M matematyka
O okropna pogoda
N niedokończona praca domowa
I ironiczne spojrzenie
K karny rzut w meczu
A „a nie mówiłem…”
Rozumienie siebie samych i innych ludzi
Zabawa 6 Znajomość charakterów
Wszyscy otrzymują kartkę papieru, na której są narysowane kontury człowieka. Do tego szkicu każde z dzieci dorysowuje to, co uważa za najbardziej charakterystyczne u siebie samego, np.
– usta, jeśli jest szczególnie często uśmiechnięte;
– serce, jeżeli jest osobą wrażliwą;
– pięści, jeśli jest osobą skorą do bicia;
– i tak dalej…
Kontury, którym w ten sposób nadany został charakter przypinamy do tablicy lub rozkładamy na stoliku. Grupa próbuje odgadnąć, która z nich należy do poszczególnych uczestników.
Zakończenie – rozmowa, dyskusja.
Czy grupa odkryła u kogoś nowe zdolności lub cechy charakteru?
Zabawa 7 Odgadywanie życzeń
Wszystkie dzieci odpowiadają anonimowo na kartkach na jedno lub więcej pytań, np.
– Czego życzysz sobie na urodziny?
– Jakiej muzyki słuchasz najchętniej?
– Jakich sławnych ludzi chciałbyś poznać?
– Jakie cechy charakteru powinna mieć osoba, z którą chciałbyś się zaprzyjaźnić?
Kartki są dokładnie mieszane, następnie grupa próbuje odgadnąć, kto jest autorem poszczególnych odpowiedzi.
Dzieci mogą ze sobą rozmawiać i uzasadniać wybór.
Opanowanie złości i agresji, a także ich przezwyciężanie
Zabawa 8 Start rakiety
Dzieci np.:
– bębnią palcami po blacie stołu, najpierw cicho i powoli, potem coraz szybciej i głośniej;
– uderzają płaskimi dłońmi o stół albo klaszczą, również z natężającą się głośnością i we wzrastającym tempie;
– tupią nogami zaczynając cicho i powoli, a potem coraz głośniej i szybciej;
– cicho naśladują brzęczenie owadów przechodząc do głośnego wrzasku;
– wstają gwałtownie ze swoich miejsc, wyrzucają z bardzo głośnym wrzaskiem ramiona do góry;
– powoli siadają na swoich miejscach, naśladują brzęczenie owadów, które stopniowo zanika, aż wszystko ucichnie.
Zabawa 9 Obrona przed zaczepkami
Dzieci dzielimy na grupy i rozdajemy kartki z różnymi przezwiskami. Uczniowie zastanawiają się nad niezwykłymi reakcjami na agresywne zaczepki, a następnie przedstawiają swoje propozycje na forum całego zespołu. Wymyślone odpowiedzi mogą wypróbować w zaimprowizowanych scenkach (być może w odpowiedniej sytuacji przypomną sobie jakąś oryginalną ripostę, zamiast odpowiadać agresją).
Na przezwiska można zareagować m. in. w następujący sposób:
– „Ty smarkaczu!” – „Ach, rzeczywiście, masz może chusteczkę?”
– „Niezdara!” – „Tak, niestety, czy mógłbyś mi w takim razie pomóc?”
Zabawa 10 Nadepnąć na odcisk
Dzieci dobierają się parami i chwytają się za ręce. Pomiędzy nimi leży na podłodze kartka z gazety „odcisk”. Każde dziecko próbuje teraz przeciągnąć swojego partnera na swoją stronę tak, aby musiał nadepnąć na odcisk.
Zabawa 11 Plecy o plecy
Dzieci tworzą dwa szeregi i chwytają się pod ręce. Oba rzędy odwracają się do siebie plecami i próbują odepchnąć przeciwników. Nie może przy tym dojść do rozerwania któregoś z szeregów.
Zabawa ta może być przeprowadzana w rozmaicie zestawionych rzędach.
Zakończenie – rozmowa, dyskusja.
Jak łatwiej działać skutecznie, samodzielnie czy zespołowo?
Budowanie poczucia własnej wartości
Zabawa 12 Jestem – potrafię – mam
Przylepiamy dzieciom na plecach taśmą klejącą kartki, na których wypisane zostały jeden pod drugim trzy początki zdań:
– Jestem…
– Potrafię…
– Mam…
Dzieci chodzą po sali i uzupełniają sobie nawzajem te zdania pozytywnymi uwagami, które rzeczywiście pasują do danego uczestnika. Kiedy wszystkie zdania zostaną dokończone, dzieci zdejmują kartki ze swoich pleców i czytają, co inni myślą na ich temat? (autorzy wypowiedzi powinni pozostać anonimowi).
Zakończenie – swobodne wypowiedzi na temat swojej kartki.
Zabawa 13 Jestem dumny
Dzieci przypominają sobie coś pozytywnego, czego się nauczyły, co zrobiły, z czego mogą być dumne w ostatnim czasie np. w minionym tygodniu. Następnie siadają w kole i uzupełniają po kolei początek zdania: „Jestem dumny z tego, że…” np.:
– Jestem dumny z tego, że pożyczyłem gumkę.
– Jestem dumny z tego, że nie uderzyłem Piotrka, kiedy mnie zdenerwował.
– Jestem dumny z tego, że nauczyłem się odbijać piłkę.
Zakończenie – rozmowa, dyskusja.
Czy trudno jest przypomnieć sobie coś pozytywnego?
Co się nam podobało najbardziej u innych?
Co mógłbym sam kiedyś wypróbować?
Nawiązywanie kontaktów i współpracy
Zabawa 14 Budowle
Dzieci dzielimy na zespoły liczące od 6 do 8 uczestników. Na sygnał prowadzącego, każdy zespół wykonuje określone zadanie tworząc z siebie różne „budowle”. Polecamy np.:
– Zbudujcie dom!
– Zbudujcie mur!
– Zbudujcie pojazd!
– itp.
W tym ćwiczeniu, przy identycznych poleceniach, można wprowadzać zmiany w składzie zespołów.
Zakończenie – dyskusja.
Co łatwiej osiągnąć poprzez wspólne działanie?
Czy dzieci mogą się wspólnie bronić?
Zabawa 15 Jesteśmy grupą
Dzieci próbują połączyć wszystkie swoje imiona na wzór krzyżówki. Imieniem wyjściowym powinno być to, które chcemy podkreślić.
F
K A R O L
Y
D
E L Ż B I E T A
R O
Y M
K A M I L E
I K U B A
C
H
A N I A
Ł
Rozwiązywanie konfliktów bez agresji – wspólne dochodzenie do kompromisów
Zabawa 16 Trzy życzenia
Uczestników zabawy dzielimy na grupy liczące po 3 osoby. Każda grupa zajmuje miejsce przy osobnym stoliku, na którym leży duża kartka papieru i przybory do pisania. Dzieci zapisują na kartkach swoje życzenia odnoszące się do podanego przez nauczyciela tematu. Następnie, każda z trójek rozmawia o tych życzeniach i wybiera tylko jedno. Po wykonaniu tego zadania, wszystkie dzieci siadają w kole i na forum całego zespołu dyskutują o tych życzeniach, a następnie wybierają tylko jedno z nich – najważniejsze, akceptowane przez wszystkich.
Tematy, do których mogą odnosić się życzenia to np.:
– Dokąd chciałbyś pojechać?
– Co chciałbyś zjeść na obiad?
– Jaką zabawę chciałbyś przeprowadzić na kolejnych zajęciach?
Zakończenie – rozmowa.
Czy trudno było wybrać jedno życzenie?
Kto potrafił przekonać innych, w jaki sposób?
Zabawa 17 Za i przeciw
Przeprowadzamy dyskusję „za i przeciw” dotyczącą jakiejś spornej kwestii. Dzieci dzielimy na dwie grupy, jedna z nich zbiera argumenty „za”, druga natomiast „przeciw” – niezależnie od własnego zdania poszczególnych osób. Wszystkie argumenty nauczyciel zapisuje na dwóch oddzielnych kartkach papieru. Oba przeciwstawne stanowiska, chętne dzieci z obydwu grup, krótko omawiają (streszczają) na forum całego zespołu. Potem przechodzimy do głosowania:
– Kto jest „za”?
– Kto jest „przeciw”?
Zakończenie – rozmowa, dyskusja.
Czy różne zdania i stanowiska mogą funkcjonować obok siebie, bez wykłócania się o nie?
Czy trudno zaakceptować to, że ktoś ma inne zdanie?
Uwagi
Wszystkie zaproponowane gry i zabawy były wypróbowane w praktyce.
Treść wszystkich gier i zabaw może zostać bez trudu dopasowana do różnych przedziałów wiekowych dzieci.
Przeprowadzenie zaproponowanych gier i zabaw nie wymaga specjalnych przygotowań. Konieczne materiały to papier i przybory do pisania.
Dzieci, które nie chcą uczestniczyć w zabawach, powinny pozostać na pozycji obserwatorów.
Jedynym warunkiem tego, aby przedstawione gry i zabawy zapoczątkowały zamierzone skutki jest przyjazny i pełen zaufania klimat w grupie.
Po każdym ćwiczeniu i zabawie należy zarezerwować czas na wyciszenie, uspokojenie i zastanowienie.
Opracowała: W. Końsko
Warszawa, dn. 6.03.2006
zebrała Izabela Łuczak
Gry i zabawy z dzieckiem nadpobudliwym, trudnym
Przedszkole jest dla dzieci miejscem, w którym poprzez mądrą działalność zaspokajają swoje potrzeby poznawcze, mają okazję do gromadzenia doświadczeń. Znamy i stosujemy różne formy aktywności, zabawy spontaniczne, dydaktyczne czy zajęcia edukacyjne. Można również wykorzystać dodatkowo zabawy relaksacyjne, które doskonale służą wszystkim wychowankom, nie tylko tym trudnym.
Zajęcia nie zawsze udaje się przeprowadzić w spokojnej, miłej atmosferze. Dzieci na ogół są hałaśliwe i wszystkie chcą skierować na siebie uwagę nauczyciela, a czego nie potrafią przekazać werbalnie – nadrabiają krzykiem. A co dzieje się, gdy w grupie znajdzie się dziecko nadmiernie ruchliwe czy impulsywne? Nietrudno sobie wyobrazić, o czym na pewno przekonała się niejedna z nas. Byle drobiazg potrafi wychowanka wyprowadzić z równowagi, często dochodzi do rękoczynów, ataków śmiechu czy wściekłości. Dzieci są niespokojne, zestresowane, przeżywają wszystko i odczuwają o wiele silniej niż dorośli. Nie ma co dziwić się, że chcą rozładować swój niepokój. Można i trzeba im w tym pomóc stosując przerywniki np. w postaci zabaw odprężających, które stwarzają spokojną atmosferę. Czas takiej zabawy nie jest stracony i przynosi doskonałe rezultaty.
Spokojne zabawy służą też rozwojowi wyobraźni. W czasie ich trwania potrzebne jest wsłuchanie się w siebie, zajrzenie do swojego wnętrza, by móc dostrzec ukryte tam obrazy. Niektórym dzieciom dopiero po kilku próbach udaje się podróż w krainę fantazji. W celu uspokojenia dzieci wypróbowywane są obecnie techniki medytacyjne np. praca z mandalami czy joga. Jednak nie każdy wychowawca jest wyszkolony w tej dziedzinie, natomiast nikomu nie sprawi trudności wprowadzenie dzieci do zabawy, która je wyciszy i odpręży.
Złap się za ucho
Zabawa rozwijająca zdolności językowe i szybkość reagowania
Dzieci siedzą na ustawionych w krąg krzesłach. Nauczycielka opowiada interesującą historyjkę, w której wiele się dzieje. Podkreśla ją wyrazistymi gestami oraz mimiką. Dzieci naśladują wszystkie ruchy prowadzącej. Jednak gdy ta łapie się za ucho, każde dziecko musi natychmiast stanąć w bezruchu. Dziecko, które porusza się dalej, oddaje jakiś fant.
Na dworcu
Zabawa doskonaląca koncentrację
Opowiadanie o wydarzeniach na dworcu. Zegar wybija tam godziny, urzędnik sprzedaje w kasie bilety, żegnają się dwie przyjaciółki, sprzedawca kiełbasek zachwala swój towar, pociąg wjeżdża na peron itp. Każde dziecko przejmuje rolę określonej osoby lub przedmiotu, odtwarza konkretny odgłos, zawołanie lub wypowiada jakieś zdanie. Zegar dworcowy tyka: tik-tak, tik-tak, tik-tak, sprzedawca woła: gorące parówki. Nauczyciel opowiada historyjkę, dzieci naśladują określony odgłos.
Temat historyjki można zmieniać, np. wizyta w szpitalu czy spacer po lesie. Trzeba tak dobrać opowiadanie, aby dzieci mogły się w nim odnaleźć ze swoimi doświadczeniami i przeżyciami.
Zepsuty kabel
Gra rozwijająca spostrzegawczość
Wysłanie dwóch uczestników za drzwi, będą oni elektrykami. Nasz kabel jest zepsuty i trzeba znaleźć miejsce uszkodzenia. Pozostałe dzieci stają w kręgu i łapią za kabel (długi sznur). Jedno z nich chowa dwa końce w swoich dłoniach, reszta tylko to udaje. Dzięki temu nikt z zewnątrz nie widzi, gdzie uszkodzony jest kabel. Wchodzą elektrycy i po kolei badają poszczególne odcinki kabla, wysyłając próbny dźwięk – jakiś pomruk lub inny odgłos. Przysłuchują się, czy dźwięk ten rzeczywiście przepływa przez kabel, czy też w którymś miejscu zostaje przerwany. W ten sposób znajdują zepsuty kawałek i proszą daną osobę o otwarcie dłoni. Jeśli się pomylą, mają jeszcze dwie próby. W innym wariancie kabel ma dwa zepsute miejsca, a obaj elektrycy szukają ich na czas.
Cicha opowieść
Zabawa pobudzająca słuch i fantazję
Dzieci siedzą przy stolikach. Nauczycielka opowiada historyjkę, a przedszkolaki dodają do niej odgłosy stukając palcami albo wydają różne dźwięki: „Kropi deszcz, z rynny na dachu spływają kropelki. Myszka wystawiła głowę ze swojej norki i porusza noskiem, wyłapując dolatujące do niej zapachy. Biegnie szybko do domku, gdzie wyczuła jedzenie. Tam sprawnie rozłupuje znalezione ziarenko słonecznika. Widzi to kot i miękkimi krokami podkrada się bliżej. Myszka chrupie ziarenko swoimi ostrymi ząbkami. Nagle obok przejeżdża rowerzysta. Myszka odwraca się, zauważa kota i biegnie małymi kroczkami do norki. Kot wraca miękko i posuwiście na swoje legowisko. Układa się na nim i głośno woła: miau!”.
Zaśnij – obudź się
Zabawa rozwijająca spostrzegawczość i koncentrację
Dzieci siedzą przy stołach. Dla każdego z tych stołów ustalony zostaje czarodziejski dźwięk, po którym śpiące dzieci będą się powoli budziły: wciskanie długopisu, brzęk pęku kluczy, rozcinanie papieru nożyczkami, zasuwanie zamka błyskawicznego, przewracanie strony w książce, odgłos wydawany przy ostrzeniu ołówka temperówką.
Teraz dzieci kładą ramiona na stole i chowają w nich swoje twarze. Oznacza to, że zasnęły, dlatego panuje cisza jak makiem zasiał. Gdy tylko grupa siedząca przy jednym stole usłyszy swój czarodziejski dźwięk, budzi się: wszyscy podnoszą głowy. Aby pozostałe osoby przy innych stołach wiedziały, kiedy mogą się obudzić, musi nadal panować cisza.
Na koniec wszyscy są obudzeni. Jeśli usłyszą swój dźwięk jeszcze raz, znowu zasypiają.
Ene, due, rabe
Zabawa rytmiczna
Dzieci siedzą lub stoją blisko siebie w kole. Każde kładzie swoją lewą dłoń na otwartej dłoni sąsiada po lewej stronie, tak że jedną rękę ma na górze, a drugą na dole. W rytm podanej rymowanki jedna osoba zaczyna uderzać lekko lewą ręką w tę, która znajduje się po jego prawej stronie, należącą do sąsiada. Ten uderza swoją lewą dłonią dalej i tak wszyscy w kole powtarzają to, aż wierszyk zostanie wyrecytowany trzykrotnie. Teraz zaczynamy odliczanie: przy słowie „zmiana” nie wolno pozwolić uderzyć w swoją rękę, lecz trzeba ją szybko przyciągnąć do siebie. Potem zaczynamy od początku.
Wierszyk brzmi: „Ene, due, rabe, połknął bocian żabę, a żaba bociana, potem była zmiana”.
Tworzenie form
Zabawa wymagająca współpracy, rozwijająca wyobraźnię
Długi sznur związany zostaje tak, aby można było z niego utworzyć duży okrąg.
Wszyscy uczestnicy przytrzymują go mocno obiema rękami. Jako pierwszą formę otrzymaliśmy koło. Teraz na zawołanie musza być utworzone inne formy, przy czym nie można porozumiewać się słownie. Prowadzący albo jeden z uczestników przez niego wybrany woła np. „Kwadrat!”, „Prostokąt!”, „Owal!”, „Łuk księżyca!” itp. Grupa musi bardzo szybko reagować i w takim samym tempie porozumiewać się ze sobą.
Głowa, barki, kolana i stopa
Zabawa rytmiczna
Dzieci dobierają się parami i siadają naprzeciwko siebie, tak blisko, by ich kolana stykały się ze sobą. Dotykają palcami wymienionych w wierszyku części ciała – po raz pierwszy u siebie samych, po raz drugi u partnera i tak wciąż na zmianę. Wyjątkiem są oczy, uszy i nos, których dotykają wyłącznie u siebie samych; nos chwytają dwoma palcami i poruszają nim w obie strony. Prowadzący wymawia wierszyk powoli i rytmicznie, z czasem przyłączają się do niego wszystkie dzieci. Stopniowo przyśpieszamy tempo. Wierszyk ten brzmi w następujący sposób:
Głowa, barki, kolano i stopa,
Kolano i stopa,
Głowa, barki, kolano i stopa,
oczy, uszy, nos,
oczy, uszy, nos,
Głowa, barki, kolano i stopa.
Budzik we wszystkich kątach
Zabawa rozwijająca spostrzegawczość
Dwoje dzieci wychodzi za drzwi. Teraz chowamy w pomieszczeniu kilka tykających budzików. Szukający wchodzą ponownie do środka i muszą je odnaleźć.
W trakcie poszukiwań pozostałe dzieci powinny zachowywać się bardzo cicho. Ponieważ we wszystkich kątach coś tyka, trudno jest zorientować się, z której strony nadchodzi ten odgłos. Skoro tylko jakiś budzik zostanie znaleziony, zawijamy go w ubranie, aby nie było słychać już jego tykania. Kiedy wszystkie budziki zostały już odszukane, za drzwi wychodzi dwójka innych dzieci i zabawa zaczyna się od początku.
Czapeczki krasnali
Zabawa wymagająca szybkiej reakcji
Najpierw dzieci składają stronę gazety, aby otrzymać „czapeczkę krasnala”. Ponieważ krasnale przebywają w czasie dnia w swoich norkach, wszyscy cicho wczołgują się pod stół. W nocy elfy zaczynają muzykować. Wtedy krasnale wchodzą w czapkach niewidkach na głowie i zaczynają tańczyć. Muszą to robić bardzo ostrożnie, aby ich nie upuścić. W pobliżu ukrył się pewien człowiek, który tylko na to czeka, by pochwycić niewidkę i sam stać się krasnalem. Ten, który nie ma już czapki, musi poczekać, aż jego bracia ponownie zaczną tańczyć i być może jeden z nich zgubi swoją czapkę, którą on będzie mógł mu zabrać. Na „muzykę elfów” nadają się spokojne melodie. Prowadzący kieruje zabawą poprzez obsługiwanie magnetofonu i kiedy rozbrzmiewa cicha muzyka, krasnale wychodzą ze swoich mieszkanek. W czasie tańca nie wolno przytrzymywać czapeczek.
Bibliografia:
I. Fleming, J. Fritz, Zabawy na uspokojenie
zebrała Izabela Łuczak