Pamiętajmy, że dobrzy, wspierający dziecko rodzice:

• są dumni z dziecka,
• stwarzają poczucie bezpieczeństwa przez swoją fizyczną obecność, nie krzyczą, nie biją, nie ranią uczuć krytyką, oceną, niesprawiedliwością,
• przytulają, głaszczą, „noszą na barana”, baraszkują,
• słuchają z uwagą (n. p. sadzając dziecko na poziomie swojej twarzy albo kucając naprzeciw niego),
• są sobą, nie udają przed dzieckiem innych niż są (n. p. mówią o swoich słabościach, co lubią, czego nie lubią itp.),
• są tolerancyjni –rozumieją, że dziecko ma swoje indywidualne potrzeby,
• dostrzegają uczucia dziecka i akceptują płacz, złość, spontaniczną radość, t. zw. marudzenie czy po prostu zły humor,
• akceptują dziecko z jego płcią, urodą, defektami, ale ganią złe zachowanie
• kierują się jasnymi dla dziecka normami i regułami, są konsekwentni,
• zauważają i odpowiednio reagują na etapy rozwojowe dziecka, nie wymagając za dużo od małego, a dając coraz więcej samodzielności dużemu,
• nie przeszkadzają w spontanicznej aktywności dziecka, np.akceptują, gdy dwulatek wspina się po drabinie, pozwalają biegać starszemu, mimo, że się spoci, korzystają z okazji bycia razem, gdy pięciolatek garnie się do pomocy w kuchni,
• nie karzą dziecka, gdy sama sytuacja niesie karę, chwalą za prace i dobre chęci, a nie tylko za końcowy efekt,
• mówią o swojej miłości do dziecka i okazują ją gestami nie tylko wtedy, gdy ono domaga się takiej deklaracji.